Devon Rex

alex

Devon Rex to koty obok których nie można przejść obojętnie. Zawsze wzbudzają zainteresowanie nie tylko niesamowitym wyglądem duża głowa, wielkie uszy, wyraziste niemalże ludzkie oczy, lekko uśmiechnięta mordka i pofalowane futerko ale również swoim dostojeństwem i doskonałym charakterem. Powstały z naturalnej mutacji kota domowego. Mutacje takie obserwowano w Europie już w latach 30-tych (Berlin, Królewiec) a następnie w latach 50-tych w Anglii i Niemczech.
Devony wyhodowano w Angli. W roku 1960 pani Beryl Cox, miłośniczka kotów z miasteczka Buckfastleigh w hrabstwie Devonshire, dokarmiała koty między innymi na terenie nieczynnej kopalni cynku. Tam też zaobserwowała dziwnego kocura o pofalowanej sierści. Po jakimś czasie w ogródku jedna z jej podopiecznych urodziła kocięta. W miocie tym był śmieszny, dymny kocurek z kędzierzawym futerkiem. Zostawiła go w domu i nadała mu imię Kirlee. Wyrósł on na pięknego kocura o szerokiej głowie i wyglądzie skrzata. Kot ten wyglądał bardzo interesująco, a oprócz tego miał wspaniały niemalże psi charakter. Potrafił chodzić na smyczy i np. balansować na linie.
Pani Cox skontaktowała się z mieszkającą niedaleko Panią Stirling-Webb, właścicielką kota Kalibunker - pierwszego Cornisz Rexa. Pokryły kędzierzawą córkę Kalibunkera kocurkiem Kirlee i urodził się "piękny miot" kotów domowych z prostym futerkiem. Tak więc okazało się, że Kirlee to nie Cornish Rex a więc co. W miotach Kirlee i kotek domowych zdarzały się kotki z kręconym futerkiem. Skojarzono go z jego własną kędzierzawą córką i to był początek sukcesu. Wyprowadzono nową rasę Devon Rex. Koty te krzyżowano jeszcze z kotami burmańskimi i brytyjskimi celem rozszerzenia materiału hodowlanego. Od 1965 r. koty Devon Rex zaczęły się pokazywać na angielskich wystawach kotów, a w 1967r zostały uznane jako odrębna rasa przez GCCF.
Idealny Devon powinien mieć sierść bardzo krótką, miękką i falistą ale mogą też występować włosy ościste. Wąsy i brwi powinny być pokręcone, króciutkie lub średniej długości. Do hodowli dozwolone są wszystkie kolory z dowolną ilością białego. Głowa krótka w kształcie klina z odstającymi policzkami, krótka mordka z mocnym podbródkiem, nos krótki z wyraźnie zaznaczonym stopem, czoło przechodzące w płaską czaszkę. Oczy duże w formie migdałków muszą znajdować się daleko od siebie, kolor oczu czysty i błyszczący. Zewnętrzne krawędzie oczu skierowane w kierunku nasady uszu. Uszy bardzo duże, głęboko osadzone na końcach zaokrąglone, pokryte delikatnym włosami. Ciało mocne, muskularne ale drobnej budowy i średniej wielkości z szeroką piersią. Nogi długie i szczupłe. Przednie nogi lekko wygięte (o-łapy). Małe owalne łapki. Szyja powinna być długa i szczupła a ogon długi i cienki, spiczasto zakończony, dobrze owłosiony.
Błędem jest gdy sierść jest nie pokręcona lub odstająca. Czasami występują gołe miejsca, które u młodych kotów są wadami, natomiast u dorosłych są wadami bardzo poważnymi. Niepożądana jest również wąska głowa, zbyt krępe ciało, brak muskulatury, małe lub wysoko osadzone uszy, krótki nie owłosiony lub zbyt mocno owłosiony ogon. U wielu Devonów na spodnich częściach ciała (brzuszek) występuje tylko lekki meszek, a u młodych czasami całkowity brak włosów - faworyzowane są jednak w pełni owłosione.
Koty tej rasy długo dojrzewają i w pełni ukształtowane są dopiero w wieku około trzech lat. To stworzenia pod każdym względem wyjątkowe. Ich niesamowity wygląd jest często kojarzony z sympatycznym kosmitą ET. Wyjątkowo mięciutkie, prawie nie liniejące futerko, wspaniały charakter czynią z nich doskonałe zwierzątko do hodowania w mieszkaniach. Doskonale współżyją z innymi zwierzętami, ale zawsze na pierwszym miejscu w ich sercu jest człowiek. Bardzo silnie przywiązują się do swoich właścicieli i są wyjątkowo przymilne.
Devony to prawdziwi mistrzowie świata w mruczeniu, a co ciekawe to jedyne koty, które okazują radość merdając ogonem. Łatwo się uczą i są bardzo czyste. Nie wymagają prawie żadnych zabiegów pielęgnacyjnych, wystarczy je głaskać i czasami kąpać. Devony to wbrew pozorom (delikatne futerko) bardzo zdrowa rasa. Bardzo rzadko się przeziębiają i chorują. W ich przypadku w żadnym razie nie powinno być mowy o rasie, która cierpi poprzez nienaturalne przebudowanie ciała lub zminimalizowanie niektórych organów np. skrócenie nosa, nadmierne wyszczuplenie itp.

	Forum Jest o zwierzętach Strona Główna -> rasy	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1